Historia»Antzin Aroa
Ekonomia, erromatarren garaian
Atal honetan Euskal Herriak K.a. II mendetik K.o. V. mendera izan zuen bilakaera aztertzen da. Lehenik erromatarrak iritsi aurretiko ekonomia egoera eta ekonomia hori zertan oinarritzen zen erakusten du. Ondoren agroaren aldaketa aipatzen da, villen sorreraren eta ustiapenerako teknika berrien ondorioz gertaturiko aldaketa alegia. Era berean, hiri berrien zeregina azpimarratzen da, lurretiko zein itsasoko salerosketaren indar hatzean izan zuten zeregina bereziki. Kobre, zilar eta burdin meategien eta harrobien ustiapenaren analisia egiten da, eta baita aurkitu diren txanponena eta aztarnek gaur egungo euskal lurraldeetako ekonomia arazoekin duten lotura ere.
Sarrera
Erromatarrak iritsi aurretik, bi parte oso
desberdin bereizten ziren Euskal Herrian,
saltus-a eta ager-a. Batean zein bestean,
mendi gailurretan egoten ziren hiriak. Mendialdeko
biztanleek artzaintzan jarduten
zuten, eta ordoki aldekoek, berriz, laboreak
lantzen zituzten, baina ustiakuntza teknika
aski soilak erabiliz.
Erromatarrak iristean ordea gauzak errotik
aldatu ziren. Hiriak ordokietan eraikitzen
hasiko dira, eta nekazaritza areagotu
egingo da sail edo fundi-etan; meategiak
ere ustiatuko dituzte iritsi berriek; bide berrietako
komunikazioari esker merkataritza
indartuko da. Erromatarren eraginaren ondorio
gisa dirua egiten hasi zen, eta eremu
honetan aurkitu diren hainbat altxorri esker,
garai hartako diruaren zirkulazioaren
nondik norakoa ezagutu ahal izan da. Altxor
horietako batzuek lur hauetan egin
ziren operazio politikoak eta militarrak islatzen
dituzte.
Hirien eta fundi-en funtzionamendu sistemak
bere horretan jarraitu zuen gutxi asko
III. mendea arte. Garai horretatik aurrera,
krisia zabaldu zen hirietan, txikiagotu egin
ziren tamainaz, eta harresiz inguratu zituzten.
Merkataritzak ere behinolako indarra
galdu zuen, eta eten egin ziren esportazioak.
IV. mendearen bukaeran eta V.aren hasieran
areagotu egin zen gainbehera, batez
ere germaniarren inbasioengatik eta, V.mendearen erdialdean, bagauden sorreragatik.
Mugimendu horrek segurtasun falta
ekarri zuen, eta, horren ondorioz, koba
zuloetara jo zuen jendeak, eta haietan gorde
zituen bere altxorrak.
Erromatarren aurreko ekonomia egoera
Erromak Euskal Herriko lurrak konkistatu
izanak erabateko aldaketa ekarri zuen
politikan nahiz ekonomian, batez ere nekazaritza
eta artzaintza sistemei zegokienez.
Baina lehen erromatarrek aurkitu zuten
egoera ez zen bat-bera politikan, eta ekonomia
baliabideak baliatzeko metodoa ere
ez zen bakarra, antzinako gizataldeak inguruari
egokitzen baitzitzaizkien hura aldatu
ezin zutenean. Era horretan, saiatzen ziren
ustiatzen ez ingurune bat bakarrik, baita bi
edo hiru ere, elkarren desberdinak. Hori da
saltus (mendialdea) eta ager (nekazaritzaeremua) delakoen kasua. Tito Liviok aipatu
zuen jadanik ager vasconum hori. Bestalde,
modus vivendi-aren banaketa horrek
halako malgutasuna ematen zion bizitza
ekonomiko zurrun hari, eta zerbait murrizten
zuen eguraldiarekiko mendekotasuna.
Habitata
Akitania aldeko eta frantses Pirinioetako
herriek, hispaniar eremukoek bezala, mendien
parte gorenetan eraikitzen zituzten
beren kastroak; hiri gotortuak ziren kastroak,
oppida izenekoak. Ingurune natural
egoki bat hautatzen zuten beti hiriak eraikitzeko,
hala adibidez ibarrak eta ibaien
bihurguneak, eta libre uzten zituzten zabaldiak.
Pompeio izan zen herriak leku zelaietara
jaistera behartu zituen lehena, Convenaen
(St. Betrand de Comminges, Frantzia).
Fenomeno hori areagotu egin zen K.a. I.. endeko lehen urteetan. Erromatarrak herriak
mendi gailurretik jaisten saiatzen ziren.
Herri borrokalariak zirenean, militarrak
izaten ziren batez ere arrazoiak. Izan ere,
erromatarrek ez zuten nahi izaten herriak
leku ezin iritsizkoetan biltzerik, menderaezinak
gertatzen baitzitzaizkien horrela. Baina,
bake garaietan, beste gizataldeen inbasioen
beldurra galduta, autoktonoek berek
bilatzen zuten ingurune errazagoa beren
herriguneak kokatzeko.
Hala ere, mendialdeetan antzinako bizimodua
gorde zen. Hori adierazten duen
geroagoko lekukotasun bat bada (K.o. IV.. .), Paulino de Nolarena; Baigorriko etxe
belztuak eta lastoz estalitako txabolak aipatzen
ditu, eta baita Baigorriko jendea ere,
bizimodu basa egiten zuena, eta larruz jantzita
ibiltzen zena.
Vico edo pagi txiki horiek, Paulinok aipaturikoa
esaterako, nekazari gune txikiak
ziren, erromatarrak iritsi aurretik sortuak.
Ager-ean, konkistaren eraginez, desagertu
egin ziren batzuk eta herrigune handiago
bihurtu ziren beste batzuk; saltus-ean berriz,
badirudi bere horretan iraun zutela,
biztanleak erromatartu arren.
Saltus-a
Mendialdea zen, leku basa, lantzeko lur
urrikoa. Inguru honetan nekazaritzak oso
bakuna eta pobrea behar zuen izan. Saltuseko
biztanleak fruitu biltzen eta artzaintzan
ibiltzen ziren batez ere. Ezkurrak jasotzen
zituzten gehienbat, eta beren elikaduraren
oinarri zen ogi bat egiten zuten haiekin.
Artzaintzari dagokionez, ahuntzak eta
abelgorriak zaintzen zituzten batez ere.
Animalia horien irudiak agertu dira Araba
eta Nafarroako zenbait esteletan.
Euskarazko hitz batzuek erakusten dutenez,
aberastasunaren kontzeptua oso estu
lotua zegoen garai hartan abere kopuruari.
Aberats latinezko pecuniosus-en baliokidea
da, hau da, abelburu (pecunia, abereak)
asko duena da aberatsa. Badira Diodororen
eta beste egile batzuen testuak, Pirinioetan
bazkan ibiltzen ziren artalde izugarriak
aipatzen dituztenak. Euskal Herriko mendi
askotan, artzaintza lurretan, bada sel-a. Zirkulu
bat da, erdian harri bat duena ?haustarri
deitua?, eta artaldearen babesleku izaten
zen. Udan sel garaienetara igotzen ziren
artaldeak; neguan berriz, sel babestuen
eta handienetara joaten ziren. Bestalde,
babes horietan dauden lekuetan agertu dira
trikuharriak ere. Artzaintzarekin loturik,
Baigorriko ibarreko artilezko oihalak aipatzen
dituzte egile klasikoek; Martzial, bestalde,
Okzitaniako Tolosako gaztari buruz
mintzatzen da.
Ager-a
Ager-a lur landua da, leku zelaietakoa.
Gauza jakina da autrigoiek laboreak lantzen
zituztela eta bazituztela zaldiak eta ardiak;
gauza bera esan daiteke haien bizilagunez,
barduliar, karistiar eta baskoiez. Ager-eko
nekazaritza lanen lekukotasun asko dago,
Pompeio eta Sertorioren arteko gerren garaikoak.
Sertoriok suntsitu zituen, K.a. 76an,
Cascantum-go biztanleen uztak, eta Pompeiok,
urte bete geroago, baskoien lurretan
igaro zuen negua labore hornidura ziurtatu
ahal izateko. Beste alde batetik, Estrabonek
dioenez, Augustok Akitaniako garia
eraman behar izan zuen kantauritar gerren
garaian.
Lur sail txikiak izaten ziren oro har, eta
garia, lihoa eta garagarra lantzen ziren,
azken hori, parte batean, garagardoa egiteko.
Horren osagarri, zaldiak, ardiak-eta zaintzen
zituzten.
Dirua
Estrabonek dioenez ipar-ekialdeko herriek
ez zuten dirurik ezagutzen, eta trukerako
zilarrezko xafla txikiak erabiltzen zituzten.
Egoera hori aldatu egin zen, ordea,K.a. II. mendetik aurrera, garai horretako
txanpon batzuk agertu baitira iberiar letrak
dituztenak. Fenomeno orokorra izan zen
aldaketa hori gainera. Izan ere, Hispaniako
hiri eta herri batzuetan iberiar tankerako
diruak hasiko dira egiten. Herri hauek lotu
izan dira Euskal Herriarekin: Alaun, Arsakos,
Arsaos, Baskunes, Bentian, Kaiskata, Kalakorikos,
Kueiliokos, Iaka, Olkairum, Ontikes,
Umambaate eta Uarkas. Ez dakigu ziur
itxuraz herri baten izenari dagozkion esapideak
delako herriaren hiriburuan irartzen
ote ziren, edota leku bakarrean irartzen ote
zen herri bati baino gehiagori dagokion
txanpon sail bat. Era berean, diru horiek
zergatik eragiten ziren ere ez dago garbi.
Esan izan da bazuela horrek zerikusirik erromatarrei
zergak ordaintzearekin, eta operazio
militarrekin. Alde horretatik, badirudi
dirua ez zela egiten hirietako diru-igorleen
ekimenez, aitzitik, erromatar Administrazioaren
ekimenez egiten zela, eredu jakin baten
araberakoak baitira txanponak, eta pisua
ere bat baitator erromatar ereduarekin.
Garai horretako altxor batzuk aurkitu
dira Gipuzkoan, iberiar txanponez osatuak,
eta egin ziren lekutik urrun ezkutatuak.
Altxor horiek K.a. 80-72. urteetan Hispanian
gertatu ziren Sertorioren gerrekin dute zerikusia.
Usategiko leizeko gordailua (Ataun,
Gipuzkoa), zazpi txanponez dago osatua;
horien artean badira lau denario Bascunes
esapidea dutenak, zenbait adituk Vascones
hitzarekin lotu dituztenak.
Interesgarria da Barkoxeko altxorra (Zuberoa).
Guztira, 1.750 denario iberiar ziren.
Horietatik, 1.375 aztertu ziren, jatorri hauek
zituztenak: 922 ziren Turiasokoak, 298 Sekobirizeskoak,
105 Baskuneskoak, 33 Arsaoskoak,
12 Arekorataskoak eta 5 Bentiangoak.
Iberiako penintsula barnean bazela
diru zirkulazioa ematen du aditzera altxor
horrek. Turiasoko txanpon kopuru garaia
kontuan harturik, pentsa daiteke Hispanian
osatu zela multzoa, Araba eta Nafarroako
hegoaldeko partetik hurbil dagoen Ebro
ibaiaren ibarrean, eta geroago eraman zutela
Barkoxera. Leku horretan aurkitu izanak berretsi egiten du bazela harremanik
Pirinioen bi aldeen artean.
Beste bi alxorren datuak ere iritsi zaizkigu.
Horietako bat Larrabetzukoa da (Bizkaia),
XIX. mendearen bukaeran aurkitua;
hartan, diruaren ondoan, bitxiak ere baziren.
Multzo honen irarguneak parte handi
batean Barkoxen aurkitutakoen berberak
dira. Bestea, berriz, Lekunberriko altxorra
(Nafarroa Beherea), XIX. mendearen bukaeran
aurkitu zuten; brontzezko zazpi txanpon
zituen, eta horietako bat Bentiangoa da.
Araban eta Nafarroan Iberiar txanponez
osaturiko altxorrik aurkitu ez den arren,
azaldu dira pieza bakan batzuk iberiar ezaugarriak
dituztenak, hala adibidez Arabako
Iruñan edota Vianan (La Custodia), Zangozan
edo Tafallan. Bizkaian eta Gipuzkoan
txanponak altxorretan bilduak aurkitu izanaren
arrazoia izan daiteke gehiago erabiltzen
zirela bitxi gisa diru moduan baino.
Leku horietan seguraski truke sistema izango
zen nagusia, eta hegoaldeko hirietan
berriz hasiak izango ziren dirua erabiltzen
produktuen balioaren eta trukearen oinarrizko
osagai gisa. Larrabetzuko altxorrean
bitxiak agertu izanak, dirudienez, lehen aipaturiko
argudioa sendotzen du, alegia,
ekonomia atzeratuagoa zuten eskualdeetan
dirua gehiago ikusten zela bitxi baten gisara,
gauzakiak trukean erabiltzea ahalbidetzen
zuen bitarteko baten moduan baino.
Erromatartzea
(Errepublika eta
Inperio Garaia; K.a.
II. m. - K.o. II. m.)
Hiriak
Ager-ean kokatuko dira oppida delakoak.
Gehienak muga eremuetan kokatzen
ziren, defentsa eginkizunak baitzituzten
batez ere, inguruko nahiz urrutiko herrien
kontra.
Caro Barojak dioenez, Iberiako penintsulako
leku erromatartuenean bezain indartsua
izan zen Araba eta Nafarroako hegoaldean
erromatartzea, eta nahiz eta Euskal
Herrian inon betetzen ez zen erromatarrek
hiriari buruz zuten ikusmolde helenistikoa,
Euskal Herriko hegoaldean, hiri handietan,
antzinatik estatus juridikoa zuten
haietan, berehala gertatu zen hiri handien
kontzentrazio berezia. Kolonia bakarra zen
(Calagurris), batzuk federatuak (Tarraga)
edo zergapekoak ziren (Andelos, Aracilum,
Pompaelo, Segia, Caria?), eta baziren latin
zuzenbidea zutenak ere (Cascantum,
Ercavica, Gracurris).Ohiko hiriak 9 hektarea inguru izaten
zituen, hau da, oso eremu txikia, Caesaragusta
(47 eta 60 hektarea bitarte), Emerita
(120 hektarea) edo Amiens galiarraren (160
hektarea) tankerako hirien ondoan. Hiri
horietara bilduko da Inperio Garaiko ekonomia
jarduera. Bertako biztanleek ez zuten
guztiek egoera ekonomiko bera. Batzuek
mosaikoz apaindu ahal izaten zituzten
beren gelak, eta beste etxe batzuetan berriz
ez da halako oparotasunik ikusten.
Urtegi eta presa baten hondakinak gorde
dira, Andelosen; 7.600 metro kuboko
ahalmena zuen urtegiak, eta berunezko
hodien bitartez hiria urez hornitzen zuen.
Akueduktu baten hondakinak ere badira,
Lodosa-Alcabadrekoarenak; Calagurrisa zeraman
ura, 30 kilometrotan zehar. Hiri horretan
bertan baziren estolda sistema bat eta
eraikin aipagarriak ere, halanola termak eta
zirko bat. Eraikin horien atzetik eskulangintzako
lantegi asko behar zuen izan hiriko
biztanleen beharrak ase ahal izateko, gremio
ugari bilduko zituztenak: harginak, igeltseroak,
margolariak, errementariak, etab.
Euskal Herriko kostaldean oso lekukotasun
gutxi aurkitu da, eta aurkitu diren
urriak eremu berean bilduta daude: Oiassoko
inguruan, Gernikako itsasadarrean, eta
Castro Urdialesekin lotu izan den Flaviobriga
izan zen lekuan.
Hegazkinetik egindako argazkien azterketaren
bidez eta kartografiaren bitartez,
erromatar zenturizazioak aurkitu dira, alegia,
lur sail lauki-zuzenak, neurri berekoak,
Gracurris eta Pompaelo inguruetan. Horrek
garbi ematen du aditzera beren aurreko
nekazari ustiakuntzak aldatu eta arrazionalizatu
zituztela erromatarrek.
Erromatar bidea, Augustoren garaian
hasia, oso garrantzitsua izan zen K.o. I.. endean. Bizigune asko sortu zen haren
ertzetan, eta orobat ibai ertzetan. Herriak
eta hiriak lotzen zituen bigarren mailako
bide batekin osatu zen sare nagusia. Galtzada
arteko komunikazioa bideratzeko,
ibaiak gurutzatu beharra zegoen; helburu
horrekin, zubi handiak hasiko dira eraikitzen,
hala Mantiblekoa adibidez, Arabako
hegoaldean.
Nekazaritza Araba eta Nafarroako hegoaldean aztarna asko aurkitu da (hala, herrigune txikiagoak edo nekazari giroko villae delakoak, garrantzi handikoak batzuk, esaterako Ledea, Falces edo Tuterakoak), komunikabideen inguruan denak.
Zenbait lekukotasunen arabera, Augustoren
agintaldian zailtasun handia zegoen
Akitaniatik zetozen hornigaiak bide nahasietan
zehar garraiatzeko, eta badakigu halaber
IV. eta IV. lejioek bideak eraiki zituztela
Nafarroan K.a. 9-5. urteetan, eta herrigune
berriak sortu zirela haien inguruan eta
ibai arroetan. Bideei esker lurraren ustiakuntza
areagotu zen, produktuen garraioa
errazten baitzuten. Fundi-ak Inperioko
mendebaleko ekonomiaren oinarri bihurtu
ziren. Laborantza ustiakuntzako etxalde
horiek 1.000 eta 1.500 hektarea arteko neurria
izaten zuten, batez beste.Ausoniok aitarengandik oinordekotzan
jasotako lurrak deskribatu zituen; Bazasen
zeuden, Bordeleren hegoaldean. Etxalde
txiki bat osatzen zutela dio. 1.050 goldeko
lur eremua hartzen zuten (260 hektarea).
?Nire lurren berrehun golde lur lantzen
ditut, mahastiak ehun golde lur ditu eta
belardiek horren erdia; basoak belardiak,
mahastiak eta zelaiak halako bi dira?. Jabetza
txikia da, Galietako ustiaketa sailen
ohiko 1.000-1.500 hektareen ondoan.
Fundi-ari lehen jabeak bere izena ematen
zion, eta huraxe geratzen zitzaion betiko
erantsia, atzizki batekin. Hala, -anus
atzizkia Hispania, Italia eta Narbonensen
erabiltzen zen batez ere, eta Galiako beste
lekuetan -acus erabiltzen zen, jatorri zeltakoa.
Ikerketen arabera, Galia, Italia eta
Hispaniako herri askok etxaldearen izena
gorde dute.
Euskal Herriaren kasuan, Julio Caro
Barojak Nafarroan eta Araban egin dituen
toponimia azterketek ?Lourdes Albertosek
jarraitu ditu gero?, jakinarazi dute laborantzako
fundi-en lehen jabeen izenei dagozkiela
-ano, -ana, eta abarrez bukaturiko herrien
izenak, hala adibidez Arriano Arrius-i,
Antoñana Antonius-i edo Aprikano Aper-i.
Caro Barojaren ikerketei esker, egiaztatu
da garai modernoagoetako laborari etxe
batzuen egiturek zerikusia dutela Galia eta
Britanniako galeriako villa zenbaitekin. Hispanian
berriz ez dago horrelakorik.
Fundi-etan, adibidez Bazaskoan, laboreak
eta mahastiak egiten ziren; olioa ere
egiten zen gure eremuko hegoaldeeneko
lekuetan. Domizianok erabaki zuen arren,
92. urtean, Inperioko probintzietan mahastien
lanketari trabak jartzea, Funesko villak
bazuen ardo lantegi bat, II. mendetik
III.aren erdialderaino erabili zena. Horixe
bera zen Arellaoko villaren jarduna K.o. I-
V. mendeetan.
Caro Barojak antzekotasunak aurkitzen
ditu Arabako eta Nafarroako herri eta nolakotasunaren
eta antzinako fundi-etakoen
artean. Normalean, 500 eta 1.000 hektarea
bitarte izan ohi zuten, batez ere laboreenak,
eta gutxixeago mahasti (hegoaldeko
partean), belardi eta mendienak, hain zuzen
ere Ausoniok Bazasen bere gurasoengandik
harturiko jabetzak bezalaxe.
Meategiak
Ekonomia eta merkataritzari zegokion
batez ere erromatarren kolonizazioa. Araba
eta Nafarroako zabaldiak berehala ustiatu
ziren. Eta Bizkaia eta Gipuzkoaren
orografia kontuan izanik, batez ere meategiez
arduratu ziren haietan erromatar negozio
gizonak. Lurpea, eta meategiak beraz,
erromatar estatuaren jabetzakoa zen, eta
hark alokatu egiten zituen. Euskal Herrian,
Arditurri, Somorrostro, Ereño eta Baigorrin
ustiatu zituzten meatzeak. Mea aztarnategi
horien ustiakuntza publicani elkarteen esku
zegoen, estatuari ordaintzen zioten maizterren
esku alegia.
Arditurri, Gipuzkoako Aiako Harrian,
galena, burdina eta blendako aztarnategia
da, eta zabalik dago oraindik. Mea erauzteko
baliabide modernoek antzinako galeriak
suntsitu dituzte ordea. Erromatarren garaian
zilar galenazko aztarnategia ustiatu zen batez
ere, ia agorturik geratu zen arte, eta baita
burdinazkoa ere. Zilar galenatik zilarra eta
beruna ateratzen ziren Hispaniako hegomendebaleko
mea aztarnategi gehienetan.
Askotan, zilarraren ustiaketarekin lorturiko
irabaziak berunaren baliatzearekin osatzen
ziren. Antzinako deskribapenen arabera baziren
kanpoaldeko 46 galeria eta 82 putzu,
eta barne zulaketa ugari; baziren 15-18 kilometro
galeria. Hainbat egileren kalkuluen
arabera, meategi horretan egindako indusketa
lanetan ?ia bi milioi metro kubo lur
mugitu ziren?, 400-600 gizon behar izan ziren,
egunero-egunero lanean, 200 urtez.
Galeria zaharretan terra sigillata kopuru
handiak aurkitu dira (alegia, erromatar zeramika),
eta baita kriseiluak eta txanponak
ere, Augustoren garaietatik K.o. II. menderainoko
kronologiarekin.Alabaina, erauzitako meak ?gordinik
seguruenera? kanpora eramateko irteera
naturala Irun izango zen (K.a. I. mendearen
azken laurdenean kokatu da hiriaren
fundazioa, eta kronologia hori bat dator
Arditurrin aurkituriko diruarekin), eta orobat
Bidasoa ibaiaren bokalea, ez Pasaian,
ez Oiartzungo ibarrean ez baita aurkitu erromatar
hondakinik. Higer edo Asturiagako
kaian berriz, Bidasoaren bokalean, itsasontzi
bat aurkitu zen urpean, burdin mea zuena.
Hori bat dator beste ideia zahar batekin,
alegia, Bidasoa eta Deba ibaien bitarteko
gaurko gipuzkoar eremua eta Belateko
iparraldeko nafar eremua Galiar Akitaniaren
mendeko zirela ekonomian, ez hego
eta mendebaleko eremu hispaniarren mendekoa.
Bada halaber meagintzaren arrastorik
Altamira, Zubelzu eta Ollakintan (Irunen),
Adarraren inguruan (Urumea ibaitik
gertu), eta erromatar galeria bat Etxeko-Errekan.
Burdina Udalaitz mendiaren inguruetan
erauzten zen, Eskoriatzako udalerrian
(Eskoriatzan aurkitu da, halaber, erromatar
hondakinik).
Baigorriko ibarreko meategi aberatsak
ere ustiatu zituzten erromatarrek. Emankorrenetako
bat Astoeskoriako zilarrezko berunaren
ustialekua zen, Bankan, berrogeita
hamar bat galeria zituena; erromatar diruak
aurkitu dira han (K.a. 43-36). Diodorok zioenez,
Julio Zesarren garaian akitaniarrak oso
trebeak ziren meagintzan, eta Pliniok aipatzen
du bazirela akitaniarrak Hispainiako
hegoaldeko meategietan.
Bizkaian Somorrostroko burdin meategiak
ustiatu ziren. Ospetsuak ziren erromatarren
artean, eta Pliniok aipatzen ditu:
?Kantauriko itsasaldean, ozeanoak bustitzen
duen hartan, bada mendi garai eta
malkartsu bat, eta, sinets ezinezko gauza
hau, dena da gai horretakoa (burdinazkoa)?.
Bizkaian zeuden halaber Ereñoko
marmol gorrizko harrobiak. Nafarroan Lantz
aldean aurkitu dira mea ustiaketen hondakinak,
eta Modestan, Beran, galeriak azaldu
dira.
Merkataritza
Datuen arabera, K.a. I. mendean hasi
ziren euskal lurretan erromatar produktuak
sartzen. Hirietan eta aztarnategietan egindako
indusketetan, bai hegoaldeko Akitanian,
bai Pompaelon (Iruñean) edo Irunen,
Campaniako eta Arezzoko estiloko zeramikak
aurkitu dira, hasieran behintzat Italiatik
zetozenak. Horixe da Imus Pyrenaeusko
kasua (Donazaharre, Nafarroa Beherea).
Tobieren arabera K.a. 15. urtean sortu zen
hiria, eta zeramika horiek, Donazaharren,
Tiberioren garaia arte iraun zuten. K.o. 50.. rtetik aurrera, Graufesenquetik eta Monstansetik
datorren zeramika azpigaliarra oso
ugaria izan zen Pirinioen bi aldeetako aztarnategietan.
Zeramika horren lekua, aztarnategi
horietan bertan, terra sigillata hispaniarrak
hartuko du II. mendean.
Lur hauetako errepide nagusiak, ia elkarren
paraleloak zirenak, Ebroko ibarrean bateratzen
ziren. Ebro ibaiak aukera bikoitza
eskaintzen zuen, lurreko eta ibaiko bideena;
lurrekoa gainera egokia zen gurdiz-eta
ibiltzeko. Ebroko bideari esker gari eta
azienda soberakinak saldu ahal zitzaizkien
inguruko herriei, eta bestelako ondasunak
erosi, ardoa horien artean. Salgaiak errepidez
edo ibaiez garraiatuko ziren beren jomugara,
Ebro ibaitik ontziz joan baitzitekeen
Varearaino (Logroño).
Aztarnategietako aurkikuntzek merkataritzaren
garrantzia agertzen dute, lehorreko
nahiz itsasokoarena. I. mendean Galiatik
ekartzen zen zeramika. I. mendearen
bigarren erditik aurrera, Najerilla ibaiaren
eremuan, buztindegi asko sortu zen, eta,
hala, zeramika hispaniarra hasi zen agertzen
Imus Pyrenaeus edo Akizen, besteak
beste. Merkataritza harreman horien muga
Garona ibaia zen.
Akitania aldeko joan-etorri gehienak
itsasoz egiten ziren; hispaniar ontziek Garona
alderaino eramaten zituzten zeramikak,
eta handik hegoalderantz zabaltzen zituzten.
San Telmoko ainguralekuan, Bidasoaren
bokalean (Hondarribia) pecium bat
aurkitu da, alegia, urperatutako itsasontzi
baten zatia, eremu honetan itsas trafikoa
bazela aditzera ematen duena. Izan ere,
erromatar hondakin asko dago Hondarribian
eta Irungo hirian. Koldo Mitxelenaren
iritziz, iturri klasikoetako Oiasso izan daiteke
Irun. Gaboteria zen erromatarren ohiko
itsasketa modua, hau da, kostatik gertukoa;
portu txikietan eta badietan hartzen zuten
bidaien ondoren arrantzaleek aterpea. Hori
adierazten dute Hernani, Donostia, Pasaia,
Errenteria eta Zarautzen aurkitu diren erromatar
hondakin eta txanponek, edota, Bizkaia
aldean, Sopelan, Plentzian, Gernikan,
Nerbioi ibaian, Areetan edo Bermeon agertu
direnek.
Azkenik, Lapurdiko Getarian aurkitutako
ontzi batzuk aipatu behar dira, dirudienez
gatzunerako erabiltzen zirenak.
Dudarik gabe, arrantzarekin loturiko azpiegiturarik izango zen, gatzuna egiteko lehengaia
emango zuena, baina ez da horren
arrastorik aurkitu.Erromatarrak heldu aurretik, izango ziren
harremanak, gutxi asko estuak, Pirinioen
bi aldeetako herrien artean. Horien berri
bada, bai baitakigu akitaniarrek laguntza
eskatu zietela kantauriarrei K.a. 56ko
udan, erromatarrek eraso zietenean.
Kantauriko kostaldea Akitaniako merkataritzaren
eraginpeko eremua bide zen,
batez ere Arditurriko meategien produkzioagatik,
Akitania izaten baitzen hango meen
norakoa. Merkataritza harreman horien
ondorioz, galiar kolonoek Peña Foruan
hartu zuten egoitza, K.o. I. mendearen erdialdean;
horixe da Bizkaiko gune erromatartu
bakarra.
Dirua
K.a. 45. urtean bukatu ziren iberiar alfabetoko
diruak eta hasi ziren zabaltzen latin
alfabetoko hispaniar-latinoak. Txanpon txikienak
brontzezkoak izaten ziren; gure eremuko
hiriek K.o. 37. urtean egin zuten azkenekoz
dirua. Hiru hiritan egiten zen, Calagurris,
Cascantum eta Gracurrisen, erromatar
legeko estatusa baitzuten haiek eta bai
baitzuten dirua emititzeko baimena. Gipuzkoan,
Usategiko iberiarrak kontuan hartu
gabe, Arditurrikoak dira diru zaharrenak;
Celsakoa da bat eta Turiasokoa bestea.
Nafarra da Ablitasko altxorra, brontzezko
104 txanponez osatua. Badira iberiar alfabetoko
adibideak, eta baita hispaniar-latinoak
ere, Bilbilis, Celse, Caeasaraugusta,
Turiaso, Osca eta Calagurristik datozenak.
Araban, Iruñan agertu direnez gainera,
Arkaiako aztarnategian, eta induskatu gabeko
beste aztarnategietan ere, aurkitu dira
txanpon batzuk. Aurkikuntza horien arabera,
erromatarren eragina garrantzitsua izan
zen Augustoren garaitik aurrera, kantauritar
gerren garaian. Pirinioen bestaldean,
halaber, azaldu dira Turiaso eta Calagurrisko
txanpon latin-hispaniarrak Imus Pyraneusen.
Latindar-hispaniar dirua egiteari utzi zitzaionez
geroztik, erromatar dirua erabili
zen. Aipagarriak dira Vitelioren aureus bat,
Herlaxiako sailean aurkitua, Baigorriko ibarrean,
1887an, eta Irunen aurkitu diren hiru,
Adrianoren bi eta Faustina Nagusiaren bat,
1790ean agertuak.
K.o. II. mendekoak dira Gipuzkoan
agerturiko bi txanpon multzo; Irunen, Behobiako
auzoan, agertu da bat, azken
txanpona Faustina Gaztearena duena, K.o.
164an egina. Bestea Idiazabalen agertu da,
eta azken txanpona Comodorena du (K.o.
180-192). Era berean, badakigu Isturitzeko
leizean (Nafarroa Beherean) altxor bat aurkitu
zela, azken txanponak hark ere Comodoren
garaikoak dituena.
Behe Inperioa (K.o. III-V. mendeak)
Hirien gainbehera
Goi Inperioan jabe aberatsak hirietan
bizi ziren eta beren dohainekin laguntzen
zioten hiriari; Behe Inperioan, aldiz, gobernariek
?decurion delakoek?, zerga presioak
guztiz pobretuta, bazterrera utzi zituzten
hiritar eginkizunak.Aberatsenek, hau da, honorati eta possessores
deituek, hirietatik alde egin zuten
eta latifundioetara joan ziren bizitzera; villa
aberatsak eraiki zituzten haietan, pixkanapixkana
latifundioak handitu zituzten, eta
autarkia aldera egin zuten.
Hiriek beren perimetroa txikitu behar
izan zuten, hiriko sistema ekonomiko-sozialari
eusten zioten diru sarrerak gutxitu
ahala. Datuen arabera, K.o. I-II. mendeetako
egoera aski lasai eta onuragarria aldatu
egin zen III. mendearen erdialdean. Eta
nahiz eta gaur egun, krisiak baino areago,
aldaketak aipatzen diren, Hispanian eta
Euskal Herrian aurkitutako arkeologia hondakin
batzuek zalantza sortu dute, K.o. 275.. rtetik aurrera ez ote zen izan frankoen eta
alamanen bigarren inbasio bat. Nolanahi
ere, sute eta suntsiketei dagozkien arkeologia
lekukotasunak ez datoz bat inbasio
horrentzat proposatzen diren datekin.
Euskal Herrian, Ledeako villaren suntsitzea,
Pompaelon izan zen sua, Funesko
villaren desagertzea eta Alesbesko arazoak,
horiek denak bat datoz Ledeako eta Zangozako
altxorrak ezkutatu izanarekin.
Hirietan eta villae-etan handia izan zen
ekonomia krisiaren eragina, eta zenbaitek
ezin izan zuen gainditu. Badakigu, Ausonio
eta Paulino de Nolaren arteko gutun
trukearen bidez, Ebro ibarreko hiri batzuetaraino
heldu zela egonkortasun falta hura,
eta Calagurris ere gainbehera zihoala.
Gogoratu beharra dago ordea, Euskal
Herriko hiriak txikiak zirela tamainari dagokionez,eta nekazaritza eta abeltzaintza
zirela biztanleen ekonomia jarduera nagusiak;
horregatik, krisiak ez zituen bete-betean
harrapatu. Bestalde, ez dirudi esportazioan
eta merkataritzan aritzen zirenik eskulangintza
gune txikiak, eta, hortaz, baldintza
hobeak zituzten ekonomia gorabeherei
aurre egiteko. Hala ere, lapurrez mintzatzen
den Oteitzako idatzi batek adierazten
duenez, krisi orokorrak areagotu egin
zuen bideetako segurtasun falta; antzeko
zerbait ematen du aditzera Paulino de Nolaren
gutun batek, gaizkile deitzen baitie
hartan baskoiei.
Merkataritzak ere, behera egin zuen
bestalde, eta hispaniar zeramikaren produkzioa
oparoa zen arren, gero eta gutxiago
esportatzen zen. Imus Pyrenaeusen, II.. endetik aurrera, hispaniar zeramika desagertu
zen, eta galiar jatorrikoa hasi zen
berriz zabaltzen. Urte horietako anforarik
ere ez da aurkitu, eta horrek esan nahi du
oso zabaldurik zeuden gaiak ere, olioa eta
ardoa adibidez, gutxi mugitzen zirela.
Garai nahasi samarrak izanik, hiriek
beren babesak sendotu zituzten, eta hesiak
eraikitzen hasi ziren, oso laster gainera.
Zutabeen danborren hondakinak eta antzinako
idatziak baliatzen zituzten, besteak
beste, horretarako. Horixe da Iruñako kasua,
modu horretan eraiki baitzuten han
harresia.
V. mendetik aurrera, politika gertaera
berriek izan zuten eraginik hirietako bizimoduan,
eta hirien gainbehera hasi zen.Akitaniako hegoaldeko eremuak, Novempopulania
izenekoak, barbaroen erasoaldiak
pairatu zituen (406. urtean gurutzatu zuten
Rhin ibaia). Urte horretatik aurrera, eta 409.. rtea arte, Hispaniara heldu ziren arte alegia,
Akitanian egon ziren okupazio indar
moduan. Urte horretan Pirinioak gurutzatu
zituzten, baina ez ziren Tarraconense probintzian
geratu, eta, hala, probintzia horrek
Inperioaren mende jarraitu zuen. Godoek,
ordea, Galiaren hegoaldea menderatu zuten;
418. urtetik aurrera Akitaniako II probintzia
hartu zuten ?hiriburua Burdingala
zuen?, eta, 436tik aurrera, Novempopulania.
Barbaroen hedapenak areagotu egin
zuen hirien gainbehera, eta desagertzeko
arriskuan jarri zituen fundi-ak.
Nekazaritzaren berregituratzea eta gizarte krisia
K.o. II. mendetik aurrera inoiz ez bezala
ugaritu zen iparraldeko biztanleria; aldi
berean, nekazari kapitalismoa zabaldu zen,
eta, hala, ondoko mendeetan, bizimodua
zaildu zenean, ez zen izaten soldadu jubilatua
edo lurjabe txikia fundi gehienak ustiatzen
zituena, aitzitik, lurjabe handien
mendeko arduradunek zaintzen zituzten, lur
asko eta asko baitzituzten haiek Inperioko
leku askotan.
Etenak eta hondamenak definitzen dute
III. mendea. Garai nahasiak ziren, eta ez
zegoen egonkortasunik ez politikan, ez gizartean,
ez ekonomian. Zilegi da pentsatzea
izango zela, egoera hartan, lurrak galdu
zituztenen bizkar ondasunak lortu zituenik;
nolanahi ere, villa batzuk berehala indartu
ziren berriro, eta handitu, ez dakigun
arren horrekin batera diru ondasun gehiago
eskuratu ote zituzten.
Pentsa daiteke Inperioko beste jabetzetan
bezalakoxe aldaketak gertatu zirela hain
gutxi ezagutzen ditugun horietan ere, hau
da, jabetza txiki asko elkarturik, oso fundi
handiak eratu zirela denborarekin. Pentsa
daiteke, halaber, jabe txiki eta ertainen bizkar
gertatu zela fundi-en hazkundea; izan
ere, haiek ez zuten babesik zerga presioaren
eta klima eta politikaren gorabeheren
kontra.
Hirien krisi orokorraren aurrez aurre,
indar berriz agertzen da villen fenomenoa.
Induskatu ez diren arren, hiriz kanpoko
bizigune asko aurkitu da, bai Calahorra aldean,
bai Araba eta Nafarroako hegoaldeko
erdian. IV. mendea garai lasaia izan bide
zen Ebroren ibarreko villetako jabe eta biztanleentzat.
Garaiotan zuzpertu zen Falcesko
villa, eta gauza bera gertatu zen, indar
gehiagoz gainera, Ledeakoarekin. Mende
horretan bertan berregin zen Soto de Ramaletekovillaren parte bat (Tuteran), edertu
zen Alesbeskoa ?jabearen egoitza izateko
agian?, eta eraiki zen, hutsetik, Arronizkoa.
Horrek agerian uzten du bazela jabe aberatsen
klase bat, etxe horien itxurazko aberastasunari
begiraturik, nahiz eta ezer ere
ez dakigun villaeen batez besteko neurriez
eta produkzio nagusiaz.
Jabe handiei buruz, arkeologia indusketei
esker, bada aski datu. Villae kopurua
handia zen, eta hegoaldeko partean zeuden
gehienak. Datu gehiago ere bada horietako
zenbaitez; hala adibidez, La Mosquera
eta Soto de Ramaletekoa Tuteran,
Alesbes, Funes, Falces, Ledeakoa, Musen
villa Arellanon edo Cabrianakoa Araban,
handiagoak bide ziren Calagurris aldeko
eraikinak baino.
Oso urriak dira garai hartako gizarte
mugimenduei buruzko aztarna arkeologikoak.
Akitaniako alderdiari dagokionez,
badakigu 415ean setioa ezarri ziotela Bazasi
inguru haietan kokatu ziren godoek eta
alanoek. Esklaboen laguntza izan zuten,
baina baita gazte libreena ere. Izan ere,
esklaboak matxinatu egin ziren nobleen
oligarkien kontra, lurraren kontrola beren
esku zutela-eta. Ez dirudi gauza okerra denik
ezinegon hori Euskal Herriko beste alderdietan
ere bazela pentsatzea.
IV. mendearen bukaera aldean ordea
beste krisi bat gertatu zen, bagaudena, gizarte
sisteman eragin aski handia izan zuena.
Bagaudak kontra egiten zion indarrean
zegoen aginpideari eta fundi-en jabeei
?sarritan egiten zieten lapurreta? jende marjinala
zen; III. mendean hasi ziren zabaltzen
Galian, eta V. mendearen hasieran indar
handia zuten. Hispaniara iritsi, eta Ebro
aldeko alderdi basokian hedatu ziren batez
ere. Bagauden krisiak V. mendean jo
zuen gorena; aldi berean, zenbait pertsona
leizeak erabiltzen hasi zen behin-behineko
bizileku gisa, eta haietan dirua ezkutatzen
hasi zen. Hori da Solacuevako kasua (Araba).
Germaniar herriek limes-a edo muga
hautsi, Iberiako penintsulan sartu, Pirinioak
igaro eta Araba gurutzatu izanak, areagotu
egin zuen egoera haren larritasuna
gainera. Azkenean, bagauden gatazkak erromatar
gudarostearen kontrako borroka bihurtu
ziren zenbait lekutan, adibidez Aracellin
(Nafarroan, dirudienez).
Dirua
Urio Behereako leizean, Saran (Lapurdin),
III. mendearen hasierako txanpon multzo
txiki bat aurkitu da, Pirinioen bi aldetako
mendateetatik hurbil; Severo Alexandroren
garaikoa da (K.o. 222-235).
Iparraldeko eremuetan eta Nafarroan
aurkituriko altxorrak aipatzen dira 275ekogermaniarren inbasioaren ondoren beste
inbasio bat ere izan zela esateko arrazoi
gisa. Hala, garai horretan suntsituriko guneak
aurkitu dira Imus Pyraneusen (Tetricoren
antoniniano bat aurkitu da bertan,
K.o. 270-273 urte artekoa), Pompaelon,
Ledean, eta, Euskal Herritik kanpora, Clunian.
Antoninianoz osaturiko lau altxorrekin
lotu izan dira gertaera horiek, garai
bertsukoak baitira denak, eta barbaroen
erasoaldi balizko batean gertatutako suntsipenekin.
Lapurdin agertu dira garai honetako
bi altxor, Hazparne-Ensenan
?txanpon berriena Quintilioren bat (K.o.
270) du? eta Mugerren ?azkena Tetricoren
(K.o. 270-273) txanpon bat du?. Eta Nafarroan
beste biak: Ledeakoa ?105 antoniniano;
azken txanpona Quintilioren bat da
(K.o. 205)? eta Zangozakoa, 2.000 bat
txanponez osatua, eta Postumoren batek
itxia (K.o. 260-268).
Altxorren azken txanponak garai bertsukoak
badira ere, eta zenbait hiritan agertu
diren hondakinak gorabehera, zaila da ondorio
orokorrik ateratzea eta altxorrak itxi
izana gertaera jakin bati egoztea, esaterako
bigarren inbasio balizko horri; izan ere, inguruko
beste aztarnategietan ez da antzeman
inolako aldaketa sakonik, eta, gainera,
geroxeagoko altxorrik ere bada. Horrelakoa
da Lamarkaenian, Hazparnen, aurkitu
den diru multzoa, 500 antoninianoz osatua,
azkena Carinoren txanpon bat duena
(K.o. 282-285).
IV. mendekoa jada, bada txanpon sail
bat Errigoitin aurkitua (Bizkaia), 447 bat
piezek osatua; sail horretako azken 8
txanponetan Soli Invicto Comiti esapidea
agertzen da (K.o. 318). Datu guztien arabera,
urte horretan ezkutaturiko altxorra da,
diru berria (Victoria Laete Princ Perp.) agertu
baitzen orduantxe, 318an hain zuzen.
Cabrianako villako nekropoliseko hilobi
batean altxor bat aurkitu zen gorpuaren
ondoan; Constantzio II.aren txanpon bat du
azkena, K.o. 355-360koa. Magnentzioren
txanponak ditu altxorrak, enperadorearen
aginduz 356an baztertu zirenak; hori delaeta,
altxorra eta hilobia 355-356koak bide
dira.
Azkenik, Euskal Herrian aurkitu diren
altxor batzuk aipatu behar dira, oso arazo
bereziak dituztenak. Leize zuloetan azaldu
dira; azken txanponak IV. mendekoak edo
V.aren hasierakoak dituzte. Solacueva (Araba),
Abauntz (Nafarroa) eta Sagatigorre eta
Santimamiñekoak (Bizkaia) dira horiek. Oso
pieza gutxi dute, guztiz hondatuak; asko
hautsita eta zatikatuta daude, galiar altxor
batzuk bezala. Hori dela eta, badirudi K.o.
440-455. urtekoak izan daitezkeela, alegia,
bagauden higikundea lurralde horietan gertatu
zenekoa.